نقل کرده‌اند که جناب آقا سیّد هاشم حدّاد، در گفتارشان و در هر تغییر حالتی به حالت دیگر، کلمه‌ی «یا صاحب الزمان(عج)» را خیلی بر زبان جاری میکردند. یک روز فردی از ایشان پرسید: «آیا شما خدمت حضرت ولی عصر، ارواحنا فداه، رسیده‌ اید؟» فرمودند: «کور است هر چشمی که صبح از خواب بیدار شود و در اولیّن نظر، نگاهش به امام زمان(عج) نیفتد!»
ایشان همان رویّه‌ی استادشان، آقا سیّد علی قاضی(ره) را داشتند و می‌گفتند: «انسان باید از راه معرفت، به آقا امام زمان(عج) برسد و اگر در معرفت قوی شود، دیگر نیازی به زیارت جسمانی حضرت ندارد. در خودش آقا را می‌بیند و حس می‌کند! آن‌چه بر انسان واجب است، همین درک حضور معرفتی و نوری آقاست؛ نه حضور جسمانی.» می‌گفتند: «امام زمان(عج) را باید در قلب دید.» می‌گفتند: «شما نروید دنبال فتح و فتوحات و... سالک باید اوّل به معرفت امام برسد و اگر به آن معرفت رسید، دیگر احساس نمی‌کند که امام از خودش جداست که دنبال او به این طرف و آن طرف برود... هر وقت هم که حضرت ظهور کلّی بفرمایند، حکم به باطن می‌کنند نه به ظاهر. تا قبل از ظهور، همه مأمور به ظاهر هستند، ولی ایشان که آمدند، حکم به باطن می‌کنند و اوّلین کسانی که با حضرت بیعت می‌کنند، همان عرفا هستند که حضرت را از باطن درک می‌کنند.»