واژه «رمضان» از ریشه «رَمَضَ» است، به معناى بارانى که اوّل پاییز مىبارد و هوا را از خاک و غبارهاى تابستان پاک مىکند و یا به معناى داغىِ سنگ از شدّت گرماى آفتاب . (1) امّا درباره این که چرا این نام بر یکى از ماههاى سال، گذاشته شده است
روزه
در ماه رمضان، عبادتى دیرین است، و گویا عربها این نام را به خاطر داغ
شدنشان از حرارت گرسنگى و چشیدن سختى آن، نهاده اند، همچنان که به آن«ناتق (رنجآور)» هم گفته اند؛ چون سختى روزه، آنان را به رنج و زحمت مى افکند
و
گفته اند: چون نام ماهها را از زبان قدیم نقل کرده اند، آنها را با
زمانهایى که در آنها قرار داشتند، نامیده اند و این ماه، در روزهاى گرم و
داغ بوده است .(2)
شمارى از روایات، این نامگذارى را به سبب
نقشى دانستهاند که ماه رمضان در پاکسازى آئینه جان از آلودگىهاى گناهان و
پاکسازى روان از زنگار خطاها دارد.
از پیامبر ص روایت است:
إنّما سُمِّیَ رَمَضانُ؛ لِأَ نَّهُ یُرمِضُ الذُّنوبَ
این ماه را رمضان نامیده اند: چون گناهان را مىزداید.
این وجه در نامگذارى، از یک سو با ریشه لغوىِ «رمضان» و از سوى دیگر با برکات، ره‌آوردها و آثار آن، هماهنگ و متناسب است .
شمارى
از روایات، این نامگذارى را به سبب نقشى دانسته اند که ماه رمضان در
پاکسازى آئینه جان از آلودگىهاى گناهان و پاکسازى روان از زنگار خطاها
دارد
