فاطمه ی زهرا (ع) فقط به کارهای خانه چون بچه داری، شوهرداری و خانه داری بسنده نمی کرد، بلکه در مسائل سیاسی، اجتماعی، نظامی و عبادی نقشی به سزا داشت و نسبت به مسائل اجتماعی و سیاسی جامعه اسلامی بی تفاوت نبود.
گاه در جبه های جنگ حضور می یافت و به مداوای مجروحان می پرداخت و به آنها آب می رساند و جبهه ی حق را یاری می کرد و گاه برای پیروزی رزمندگان اسلام به نیایش می پرداخت. آن حضرت در نبرد احد، خندق و فتح مکه حضور داشتند. وجود مساجد سبعه در خندق که یکی از آنها به نام حضرت زهرا (ع) می باشد، یادگار آن حضرت است.
در جنگ احد فاطمه ی زهرا (ع) به همراه چهار زن دیگر به منطقه ی نبرد می رود و چون چهره ی پیامبر (ص) را آغشته به خو می بیند، پدر را در آغوش می گیرد و خون از چهره ی ایشان پاک می کند و چون چشمش به شمشیر خونین علی (ع) می افتد آن را می گیرد و می شوید و می فرماید: چه خوب جنگیده ای!
فاطمه ی زهرا (ع) پس از رحلت پیامبرگرامی که خلافت را غصب کردند و فدک را از او گرفتند، همراه زنان بنی هاشم به مسجد آمد و در جمع مسلمانان حاضر و ضمن خطبه ای که پشت پرده خواند، از بدعت ها، ستم ها، حق کشی هاف تحریف هاف فراموش کردن وصیت پیامبر و احیای سنت های جاهلی انتقاد کرد.
حضرت زهرا (ع) تلاش برای اثبات حق و مقابله با انحراف در رهبری امت اسلامی را تکلیف خود می دانست، گاهی شب ها به همراه علی (ع) به در خانه ی مهاجران و انصار می رفت و در حمایت از ولایت وصیت پدرش را یاآور می شد و آنان را به دفاع از حق شوهرش در مساله ی خلافت و حق خودش فرا می خواند، هر چند آنان با سردی و بی مهری جواب می دادند.
تا حیات حضرت زهرا (ع) علی (ع) حامی نیرومندی داشت و به تعبیر بعضی از بزرگان، به خاطر فاطمه (ع) حرمت امیرالمؤمنین (ع) را تا حدّی پاس می داشتند، اما پس از شهادت فاطمه ع، حضرت علی (ع) تنها و بی پناه ماند.