ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻫﻮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﺎﻣﻠﺎً ﺗﻤﻴﺰ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ‌ﺷﺪﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ، ﭼﺸﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﻏﻴﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‌ﺭﺳﻴﺪ.

ﺳﺮﺵ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺶ ﻧﻤﯽ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ.

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ، ﺩﻳﺪ ﺭﻧﮕﺶ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ، ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ، ﺍﻧﺪﺍﻣﺶ ﺑﺎﺭﻳﮏ ﻭ ﻟﺎﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: (ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ؟ )
گفت: ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻳﻘﻴﻨﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ الله!

فرمود: (ﻫﺮ ﻳﻘﻴﻨﯽ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ. ﻋﻠﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﺛﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ )
گفت: ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﺮﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺩﺭ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺎﻧﻢ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺮﺵ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻒ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﺸﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻠﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﻴﻨﻢ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻌﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻟﻬﻴﺐ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻟﺎ ﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﻴﻨﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: (ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ).

ﺑﻌﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: (ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻴﮑﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ).

ﺟﻮﺍﻥ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ الله! ﺩﻋﺎ ﮐﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺒﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺍﮐﺮﻡ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩ. ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﺩﯼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﺩ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ. ﺩﻫﻤﻴﻦ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ.

-داستان راستان
- مرتضی مطهری