از دیدگاه قرآن کریم، علاوه بر پوشیدگی زنان و مردان و کنترل نگاه، زنان می بایست از اموری که سبب جلب توجه مردان نامحرم به سوی آنان می گردد خودداری کنند. این فرمان، بیانگر آن است که زنان با حجاب نیز می توانند زمینه ساز تحریک مردان گردند.
بدین معنا که گاه با وجود آن که زن از پوشش کامل برخوردار است اما حالات اودر هنگام سخن گفتن به گونه ای است که برای مردان نامحرم از جذابیت خاصی برخوردار است قرآن نمونه هایی از این حالات تحریک کننده را متذکر شده است.
از جمله به زنان پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمان می دهد که : فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَّعْرُوفًا . یعنی همسران پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نباید با دلربایی سخن گویند که بیمار دلان طمع ورزند و سخن متعارف و شایسته بگویند و نیز به تمامی زنان فرمان می دهد که پاهای خویش را زمین نکوبید تا زینت هاب مخفی آنان (خلخال) آشکار گردد.
وَلَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِن زِینَتِهِنَّ طرح چنین مسائلی از سوی قرآن کریم بیانگر آن است که زنان نباید به گونه ای با نامحرمان تعامل داشته باشند که زمینه تحریک و جلب توجه شهوانی مردان گردد؛ خواه با سخن گفتن یا راه رفتن و یا مدل و رنگ پوشش و حتی استفاده از عطر و مانند آن؛ این دستور کلی را می توان در آیه شریف ای که زنان پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) را از تبرج و جلوه گری باز می دارد به خوبی مشاهده نمود: وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى .
زنان پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم)، مانند روزگار جاهلیت نخست (جاهلیت قبل از اسلام) با خود نمایی ظاهر نشوند. در این آیه هر چند زنان پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) مورد سفارش قرآن هستند اما این مساله از جهت اهمیت بیشتر و حساسیت فراوان جایگاه همسران پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) است و بنابراین تمامی زنان مسلمان، موظف اند از تبرج و جلوه گیری در برابر نامحرم خودداری ورزند.
منبع:
احزاب آیه 32
.نور آیه31
.احزاب آیه 33
