« دعای فرج » . یعنی، آسودگی از اندوه و غم و بیماری ،و آنچه نفوس را از آن کراهت است ،و نیز گشایش را گویند « فرج » کلمه دعایی است که حضرت صاحب الزّمان علیه السلام آن را به یکی از شیعیان به نام محمد بن احمد بن ابی اللیث) آموختند
 ابی الحسن از ترس کشته شدن به مقابر قریش گریخته و پناه برده بود؛ پس به برکت خواندن این دعا، از کشته شدن نجات یافت
دعای فرج این گونه آغاز میشود « اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ وَ بَرِحَ الخَفَاءُ »